Iedereen kent de bekende schilder Peter Paul Rubens wel. Is het niet van zijn schilderijen (De Vereniging van Aarde en Water uit ca.1618 bijvoorbeeld) dan is het wel van Tussen Kunst en Kitsch, waar zijn naam ook geregeld valt, ook al is het maar heel zelden dat zijn werken daar terecht komen. Maar wat veel mensen niet weten is dat Rubens een behoorlijke geilaard was. Zo schilderde hij zijn toekomstige vrouw Isabella Brant met enige regelmaat (later zou hij nog een keer trouwen maar dat is een saai verhaal) en daar werd hij behoorlijk opgewonden van, iets wat deze geniale meester in de schilderkunst normaal niet had. Hij kon zich altijd op de details focussen en liet zich door niets afleiden, alleen waren de details van Isabella haar enorme grote tieten. Op de schilderijen worden die dingen redelijk platgedrukt door de korsetten die ze droeg, met daarover een wit hemd dat tot onder haar kin zat dichtgeknoopt, maar die meid had een behoorlijke bos hout voor de deur staan, zoals we dat tegenwoordig zouden zeggen.

Toen hij haar voor het eerst in zijn atelier zag komen, was hij niet eens op slag verliefd op haar. Hij bekeek haar van en afstandje, zoals alle grote kunstenaars dat zouden doen en schatte haar een beetje in en vond het een redelijk leuke vrouw, tot ze zich naar hem toedraaide en zijn kant op kwam lopen. Rubens voelde zijn pik groeien, als hij nog iets groter en harder zou worden, tikte hij tegen zijn baard aan. Die Isabella had daar toch een enorme tieten zag hij, daar werd Rubens helemaal wild van. Hij moest haar op het witte doek vastleggen, voor eeuwig in zijn atelier laten hangen en op rustige ochtenden of late nachten rukken op de penseelstreken, tot zijn behaarde zak helemaal leeg was. Isabella ging zitten en Rubens stuurde iedereen zijn atelier uit. Niemand mocht hem storen bij het maken dit meesterwerk in wording.

Hij bekeek haar en begon te schilderen met zijn beste kwasten, maar zou het liefst zijn lul in de verf dompelen en haar daarmee gaan schilderen, zodat hij de juiste emotie op het canvas vast zou kunnen leggen. De verleiding was groot, maar toch wist Rubens hem te weerstaan. Verleiding was zo’n verraderlijk gevoel, het kon je bij de hand nemen en naar mooie oorden begeleiden, om vlak daarna je bij de keel te grijpen om zo het laatste beetje lucht uit je luchtpijp te persen. Hij had al vaker geluisterd naar de verleiding en wist dat het alleen maar slecht af zou lopen als hij weer zou luisteren. Rubens begon zich te concentreren en al gauw had hij haar hoofd op het witte doek gezet, maar uiteindelijk zou hij toch naar haar mooie borsten moeten kijken. Die dag had ze een decolleté laten zien dat zijn weerga niet kende. Isabella wist ook niet wat haar bezielde, ze had het gevoel dat ze de grote kunstenaar op die manier wel voor zich zou kunnen winnen, maar aangezien hij alleen maar oog leek te hebben voor zijn doek en penselen, besloot ze het meegebrachte sjaaltje om haar nek te doen. “Nee!” schreeuwde Rubens wanhopig uit, “laat dat sjaaltje eraf, ik wil van uw geweldige boezem kunnen genieten.” Rubens kon zichzelf echt niet meer inhouden. Dan maar meegaan met de verleiding, één van de vele speeltuigen van de Duivel. Hij gooide zijn verf en kwasten naast zich neer, duwde het doek met ezel en al op de vloer en liep met rassé schreden richting Isabella Brant en dook met zijn behaarde gezicht diep in haar zwoegende boezem. Ze begon zwaar te ademen van opwinding en geluk. Ze had het alsnog voor elkaar weten te krijgen, daar waar ze dacht dat haar verleidingstechnieken niet zouden werken, dook de grootmeester op haar af alsof ze zijn grootste kunstwerk ooit was, dat tot leven was gekomen. Hij trok haar korset los en haalde die majestueuze tieten eruit, terwijl Isabella haar haren losgooide. Het netje en alle speldjes vlogen door het atelier heen, terwijl Rubens zo hard aan haar enorme tieten en tepels zoog en likte, dat zijn snor en baard er nat van werden. Hij gooide zijn kleren zo snel als mogelijk uit en stond voor het eerst in zijn leven spiernaakt in zijn atelier, trok Isabella, zijn nieuwe muze, op de grond en drukte zijn pik tussen haar borsten. Isabella nam de grip van hem over en trok zijn pik heerlijk met haar zwoegende boezem af, terwijl haar decolleté natter en natter werd van het voorzaad dat uit zijn eikel kwam stromen, als een kabbelend beekje, klaar om een woeste,kolkende en allesvernietigende rivier te worden, die buiten zijn oevers zou gaan treden en geen stukje land droog zou laten. Rubens genoot van het zachte vlees om zijn pik heen, dat zijn voorhuid in steeds snellere pas over zijn eikel heen en weer liet schuiven. Wat zou er nog meer onder die glorieuze jurk van haar verborgen zitten?

Hij wist dat het teveel werk zou zijn om die hele jurk bij haar uit te trekken, in ieder geval teveel werk voor een ontzettend opgewonden man, wat overigens nog heel erg mild was uitgedrukt. Daarom had hij geen andere keuze dan haar over een werkbank, waar normaal schilderijen lagen te drukken en haar jurk omhoog te tillen. Daaronder zag hij iets wat hij maar al te graag had willen zien, namelijk een vrij paar billen, dat heerlijk begon te schudden als hij er mee aan het spelen was. Haar jurk tilde hij nog iets verder op en hij zorgde ervoor dat Isabella haar mooie lange benen iets verder van elkaar zette. Hij kon door iets te bukken mooi tussen haar dijen kijken, voorbij die mooie bilpartij om een mooie kut te zien, waar een redelijke bos haar op zat, maar niet zoveel dat de schaamlippen verborgen waren. Hij liet zijn lange schildervingers tussen haar schaamlippen glijden en voelde het nodige vocht dat uit haar kutje vloeide. Dit maakte Rubens nog veel geiler dan hij al was en hij greep zijn pik stevig beet en drukte hem als een dikke kwast in haar kutje, waarna hij aan een geheel nieuw kunstwerk ging werken. ‘Het neuken van Isabella’ zou hij het noemen en het zou alleen in zijn hoofd te bezichtigen zijn en misschien vanuit in andere invalshoek in het hoofd van Isabella, verder zou het voor eeuwig verborgen blijven voor het publiek dat – als ze ervan zouden horen – in rijen dik voor zijn atelier zouden staan om dat unieke werk te kunnen bewonderen. Zijn dikke lul drukte diep in het natte kutje van Isabella, die zacht kreunde, steeds iets harder, afhankelijk van de fermheid van Rubens zijn stoten, diep in haar mooie behaarde poesje. Zijn heupen drukten ferm tegen haar mooi gevormde bilpartij en Rubens genoot van die zachtheid, maar wilde ook de zijdenachtige huid van haar borsten voelen en daarom leunde hij een beetje over Isabella heen, greep haar tieten beet en begon deze ferm te kneden.

Rubens zijn ballen klotsten als volle wijnzakken tegen de mooie kut van Isabella aan. Zijn pik was heel erg nat en als hij hem uit de gleuf van het mooie vrouwtje liet glijden tot alleen zijn eikel er nog in zat, viel het zonlicht dat door het enorme raam in zijn atelier naar binnen scheen, op zo’n inspirerende wijze op zijn lul, dat hij er haast van klaar begon te komen. Rubens stootte harder en dieper in het magisch zachte kutje van Isabella, tot hij het sperma niet meer binnenhouden kon. Hij trok zich uit haar terug en liet haar op haar bevallige en waarschijnlijk broze knietjes zakken, om zo aan zijn enorm gezwollen pik te zuigen. Met haar mooie ogen open, recht in de ogen van de kunstenaar kijkend, zoog Isabella die enorme lul van Rubens naar binnen, tot hij zijn warme zaad over haar gepoederde gezicht spoot. De poeder liep uit door het druipende zaad, maar dat kon haar niet interesseren. Ze mocht er best uitzien als een vrouw die absoluut niet van stand was, ze had wel van een standje genoten en dat nam niemand haar meer af. Haar moment, dat ene mooie samenzijn met Rubens was voorbij maar zat in haar ziel versloten en kroop langzaam richting haar hart, waar een warme en wederzijdse liefde voor Rubens begon te groeien.

Jarenlang zijn ze nog bij elkaar gebleven, tot Isabella Brant in 1626 op 34-jarige leeftijd aan de pest overleed. Rubens was niet het soort man dat lang wilde treuren en al gauw vond hij een nieuwe muze, een ware schoonheid met misschien nog wel dikkere tieten dan die van zijn overleden Isabella. Haar naam was Hélène Fourment, die zijn tweede vrouw zou worden en meteen ook de eerste vrouw zou zijn die hij – terwijl ze zichzelf aan het vingeren was – zou schilderen. Een meesterwerk op zich, dat tot op heden nog niet teruggevonden is. Misschien ooit eens bij Tussen Kunst en Kitsch?